പട്ടിണിയും ഭയവും മാത്രം; ഗാസയിൽ യുദ്ധം മായ്ച്ചുകളഞ്ഞ ബാല്യങ്ങൾ

ഗാസ സിറ്റി: യുദ്ധത്തിന് മുൻപ് നിങ്ങൾ എന്താണ് കഴിച്ചിരുന്നത്? നിങ്ങളുടെ വീട് കാണാൻ എങ്ങനെയായിരുന്നു? പുതിയ വസ്ത്രങ്ങൾ കിട്ടിയിരുന്നെങ്കിൽ ഏത് ധരിക്കും? ഗാസയിലെ പന്ത്രണ്ടുകാരിയായ റഹ്മ അബു അബേദും കൂട്ടുകാരും ആഘാതങ്ങളെ മറക്കാൻ കളിക്കുന്ന ഒരു കളിയാണിത്. എന്നാൽ ഈ ചോദ്യങ്ങളുടെ ഉത്തരങ്ങൾ പലപ്പോഴും ആശ്വാസമല്ല, നിലയ്ക്കാത്ത ദുരന്തത്തിന്റെ ഓർമ്മപ്പെടുത്തലുകളാണ് നൽകുന്നത്.

കഴിഞ്ഞ 22 മാസത്തെ യുദ്ധം ഗാസയിലെ ബാല്യങ്ങളെ ഏതാണ്ട് പൂർണ്ണമായും ഇല്ലാതാക്കിയിരിക്കുന്നു. ഇവിടുത്തെ 11 ലക്ഷത്തോളം വരുന്ന കുട്ടികൾക്ക് സാധാരണ ജീവിതം എന്തെന്ന് പോലും അറിയാത്ത അവസ്ഥയാണ്. വിശപ്പും, ഭയവും, എല്ലാം ഗ്രസിക്കുന്ന മാനസികാഘാതവുമാണ് ഇന്ന് അവരുടെ കൂട്ട്. “ബാല്യത്തിന്റെ സാധാരണ അടയാളങ്ങളെല്ലാം പോയിമറഞ്ഞിരിക്കുന്നു,” യുദ്ധത്തിലുടനീളം ഗാസ സന്ദർശിക്കുന്ന യുനിസെഫ് വക്താവ് ജെയിംസ് എൽഡർ പറയുന്നു. “കുട്ടിക്കാലത്തിന് ഗാസയിൽ സ്ഥാനമില്ല എന്ന മട്ടിലാണ് ഈ യുദ്ധം നടക്കുന്നത്.”

ഐക്യരാഷ്ട്രസഭയുടെ കണക്കുകൾ പ്രകാരം ഗാസയിലെ എല്ലാ കുട്ടികൾക്കും മാനസികാരോഗ്യ പിന്തുണ ആവശ്യമാണ്. ഭൂരിഭാഗം പേരും കഴിഞ്ഞ രണ്ട് വർഷമായി സ്കൂളിൽ പോയിട്ടില്ല. അഞ്ച് വയസ്സിന് താഴെയുള്ള എല്ലാ കുട്ടികളും പോഷകാഹാരക്കുറവിന്റെ കടുത്ത ഭീഷണിയിലാണ്. 2023 ഒക്ടോബർ 7-ന് ഹമാസിന്റെ നേതൃത്വത്തിൽ നടന്ന ആക്രമണത്തിന് മറുപടിയായി ഇസ്രായേൽ ആരംഭിച്ച സൈനിക നടപടിയിൽ 18,000-ൽ അധികം കുട്ടികൾ കൊല്ലപ്പെട്ടതായി ഗാസയിലെ ആരോഗ്യ അധികൃതർ പറയുന്നു.

വിശപ്പ് മാത്രം നിറഞ്ഞ ലോകം

റഹ്മയുടെ ജീവിതം ഗാസയിലെ മറ്റനേകം കുട്ടികളെപ്പോലെ വിശപ്പിന്റെ പര്യായമായി മാറിയിരിക്കുന്നു. മാസങ്ങളായി അവൾ മാംസം കഴിച്ചിട്ടില്ല. അവളുടെ വീട് തകർന്നു തരിപ്പണമായി. ഒരു കാലത്ത് സന്തോഷത്തിനായി പോയിരുന്ന കടൽത്തീരമാണ് ഇന്ന് അവളുടെ വീട്. മത്സ്യബന്ധന ഉപകരണങ്ങൾ സൂക്ഷിക്കുന്ന ഒരു സ്റ്റോർ ഹൗസിൽ മാതാപിതാക്കളും നാല് സഹോദരങ്ങളുമടങ്ങുന്ന റഹ്മയുടെ കുടുംബം മറ്റ് നിരവധി കുടുംബങ്ങളോടൊപ്പം അഭയം തേടിയിരിക്കുന്നു. ദിവസത്തിൽ ഒരു നേരം മാത്രമാണ് പലപ്പോഴും ആഹാരം.

“ക്രയോണുകളും ബ്രെഡും തന്നാൽ, ഞാൻ ബ്രെഡ് തിരഞ്ഞെടുക്കും,” റഹ്മ പറയുന്നു. അവളുടെ വാക്കുകളിൽ ഗാസയിലെ കുട്ടികളുടെ ദയനീയമായ അവസ്ഥ വ്യക്തമാണ്. നല്ല ഭക്ഷണത്തിന്റെ ഓർമ്മയ്ക്കായി, അവൾ നനഞ്ഞ മണൽ കൊണ്ട് സാങ്കൽപ്പിക വിഭവങ്ങൾ ഉണ്ടാക്കുന്നു.

റഹ്മയുടെ പിതാവ് നിദാൽ അബു അബേദിന് സഹായവിതരണ കേന്ദ്രങ്ങളിൽ നിന്ന് ഭക്ഷണം ലഭിക്കുന്നത് വളരെ വിരളമാണ്. പലപ്പോഴും നിലത്ത് ചിതറിക്കിടക്കുന്ന പയർമണികളും തകർന്ന പാസ്ത കഷണങ്ങളും പെറുക്കിയെടുത്ത് വീട്ടിൽ കൊണ്ടുവരും. “അദ്ദേഹം അത് പെറുക്കിക്കൊണ്ടുവരും, ഞാൻ അത് വൃത്തിയാക്കി, വീണ്ടും വീണ്ടും കഴുകി മണലും പൊടിയും കളയും. എന്നിട്ട് ഞാൻ അത് കുട്ടികൾക്കായി പാകം ചെയ്യും. ഭാഗ്യമുണ്ടെങ്കിൽ അതാണ് ഞങ്ങളുടെ ഒരു ദിവസത്തെ ഭക്ഷണം,” റഹ്മയുടെ അമ്മ ഹേബ പറയുന്നു.

നഷ്ടപ്പെട്ട ക്ലാസ്സ്മുറികളും സ്വപ്നങ്ങളും

പത്ത് വയസ്സുകാരിയായ ഹാല അബു ഹിലാൽ അവളുടെ നാല് അനിയത്തിമാർക്ക് വേണ്ടി ടീച്ചറായി അഭിനയിക്കുന്നു. ടെന്റിനുള്ളിൽ എഴുന്നേറ്റുനിന്ന് അവൾ സ്കൂളിൽ നിന്ന് ഓർത്തുവെച്ച കാര്യങ്ങൾ പഠിപ്പിക്കും. ലളിതമായ ഗണിത സമവാക്യങ്ങളും അക്ഷരമാലയും. ഗാസയിലെ മിക്ക കുട്ടികൾക്കും സ്കൂൾ വിദ്യാഭ്യാസം എന്നത് ഇപ്പോൾ ഇങ്ങനെയൊരു സങ്കൽപ്പ കളി മാത്രമാണ്. യുഎൻ ഡാറ്റ അനുസരിച്ച്, 95 ശതമാനം സ്കൂളുകളും പോരാട്ടത്തിൽ തകർന്നു, മിക്ക കുട്ടികൾക്കും ഏകദേശം രണ്ട് അധ്യയന വർഷമായി വിദ്യാഭ്യാസം മുടങ്ങി.

ഹാലയുടെ വീടും സ്കൂളും ഇന്ന് അവൾക്ക് അപ്രാപ്യമാണ്. തെക്കൻ ഗാസയിലെ റഫയിൽ നിന്നുള്ള അവൾ ഇപ്പോൾ ഒരു അഭയാർത്ഥി ക്യാമ്പിലാണ് താമസിക്കുന്നത്. അവളുടെ അച്ഛൻ, അഷ്റഫ് അബു ഹിലാൽ, വീട്ടിൽ നിന്ന് എന്തെങ്കിലും സാധനങ്ങൾ എടുത്ത് വിറ്റ് ഭക്ഷണം വാങ്ങാനായി പോയതായിരുന്നു. അദ്ദേഹം പിന്നീട് മടങ്ങിവന്നില്ല. ദിവസങ്ങൾക്ക് ശേഷം അദ്ദേഹത്തിന്റെ മൃതദേഹം തെരുവിൽ കിടക്കുന്നത് സഹോദരൻ കണ്ടു. അച്ഛന്റെ മരണം ഹാലയെയും സഹോദരങ്ങളെയും ഉലച്ചിരിക്കുന്നു. “മറ്റുകുട്ടികൾ അവരുടെ അച്ഛനെ വിളിക്കുന്നതും അച്ഛൻ മറുപടി നൽകുന്നതും ഞാൻ കേൾക്കാറുണ്ട്. എന്റെ ബാബയും എന്നോട് മറുപടി പറഞ്ഞിരുന്നെങ്കിൽ എന്ന് ഞാൻ ആഗ്രഹിച്ചുപോകുന്നു,” അവൾ അമ്മയോട് പറഞ്ഞത് കണ്ണീരോടെയാണ്.

അനാഥമാക്കപ്പെട്ട ബാല്യം

പത്ത് വയസ്സുകാരനായ സജീദ് അൽ-ഘൽബാൻ അവന്റെ നോട്ടുബുക്കിൽ മാതാപിതാക്കളുടെ ചിത്രം വരയ്ക്കുന്നു. അവരെ കെട്ടിപ്പിടിക്കാൻ അവനിപ്പോൾ ഈ ചിത്രങ്ങൾ മാത്രമേയുള്ളൂ. 2023-ൽ യുദ്ധത്തിന്റെ മൂന്നാം ആഴ്ചയിൽ അവരുടെ വീടിന് നേരെയുണ്ടായ ആക്രമണത്തിൽ സജീദിന്റെ പിതാവ് മുഹമ്മദും അമ്മ ഷിറീനും കൊല്ലപ്പെട്ടു. ആ ആക്രമണത്തെ അതിജീവിച്ച സജീദും സഹോദരങ്ങളും പിന്നീട് ഒരു അമ്മായിയുടെ സംരക്ഷണയിലായിരുന്നു. എന്നാൽ കഴിഞ്ഞ മാസം മറ്റൊരു ആക്രമണത്തിൽ ആ അമ്മായിയും കൊല്ലപ്പെട്ടു.

ഇപ്പോൾ മറ്റൊരു അമ്മായിയുടെ കൂടെ ഒരു ടെന്റിലാണ് സജീദും ഇളയ സഹോദരനും താമസിക്കുന്നത്. രണ്ടാമത്തെ ആക്രമണത്തിൽ നിന്നുള്ള മുറിപ്പാടുകൾ ഇപ്പോഴും അവരുടെ ശരീരത്തിലുണ്ട്. കുറഞ്ഞത് 40,000 കുട്ടികൾക്കെങ്കിലും യുദ്ധത്തിൽ മാതാപിതാക്കളിൽ ഒരാളെയെങ്കിലും നഷ്ടപ്പെട്ടതായി പലസ്തീനിയൻ അതോറിറ്റി വ്യക്തമാക്കുന്നു.

മാതാപിതാക്കളില്ലാതെ, ഇളയ സഹോദരനെ പരിപാലിക്കേണ്ട ഉത്തരവാദിത്തം സജീദിന്റെ ചുമലിലായി. അവൻ രാവിലെ ടെന്റ് വൃത്തിയാക്കുന്നു, വെള്ളത്തിനായി മണിക്കൂറുകളോളം വരി നിൽക്കുന്നു, പാഴ്വസ്തുക്കൾ കൊണ്ട് പട്ടങ്ങൾ ഉണ്ടാക്കി വിറ്റ് കിട്ടുന്ന പണം കൊണ്ട് ഭക്ഷണം വാങ്ങുന്നു. “ഇപ്പോൾ ഞാനാണ് ഇവിടുത്തെ പുരുഷൻ,” സജീദ് അമ്മായിയോട് പറഞ്ഞു. എങ്കിലും, ചില സമയങ്ങളിൽ അവനൊരു കുട്ടിയാകാൻ കൊതിക്കുന്നു. യുദ്ധത്തിന് മുൻപ് കഴിച്ച മധുരപലഹാരങ്ങളും അച്ഛനോടൊപ്പം പാർക്കിൽ പോയതും അവൻ ഓർക്കുന്നു.

“എന്തിനാണ് എല്ലാ കുട്ടികളും വെള്ളത്തിനായി വരി നിൽക്കേണ്ടി വരുന്നത്?” സജീദ് ചോദിക്കുന്നു. “എനിക്ക് എന്റെ വീട്ടിൽ പോകണം, സ്കൂളിൽ പോകണം. എനിക്ക് ഈ യുദ്ധം ഒന്ന് നിന്നാൽ മതി.” ഈ ചോദ്യവും ആഗ്രഹവും സജീദിന്റെ മാത്രമല്ല, ഗാസയിലെ ലക്ഷക്കണക്കിന് കുട്ടികളുടേതാണ്. അവരുടെ ബാല്യം കവർന്നെടുത്ത യുദ്ധം എപ്പോൾ അവസാനിക്കുമെന്നറിയാതെ കാത്തിരിക്കുകയാണ് ഈ കുരുന്നുകൾ.