ഇസ്രയേലിന്റെ അണുബോംബ്: അമേരിക്ക അറബ് ലോകത്തെ ചതിച്ചതെങ്ങനെ?

പശ്ചിമേഷ്യയെ ഒരു തുറന്ന യുദ്ധത്തിന്റെ വക്കിലെത്തിച്ചുകൊണ്ട് ഇസ്രയേലും ഇറാനും നേർക്കുനേർ ഏറ്റുമുട്ടുമ്പോൾ, ഈ സംഘർഷത്തിന് പിന്നിൽ കേവലം സൈനിക നീക്കങ്ങൾ മാത്രമല്ല, ദശാബ്ദങ്ങൾ പഴക്കമുള്ള രാഷ്ട്രീയ അജണ്ടകളുമുണ്ടെന്നാണ് വസ്തുത. 2018-ൽ അമേരിക്കൻ പ്രസിഡന്റ് ഡൊണാൾഡ് ട്രംപ്, 2015-ലെ ഇറാൻ ആണവ കരാറിൽ നിന്ന് ഏകപക്ഷീയമായി പിന്മാറിയതാണ് ഇന്നത്തെ പ്രതിസന്ധിയുടെ യഥാർത്ഥ തുടക്കം.

“പുതിയ പശ്ചിമേഷ്യ” എന്ന ആശയം

ഇസ്രയേലിനും അമേരിക്കയ്ക്കും പശ്ചിമേഷ്യയിൽ വ്യക്തമായ ഒരു രാഷ്ട്രീയ അജണ്ടയുണ്ട്: “ന്യൂ മിഡിൽ ഈസ്റ്റ്” അഥവാ “പുതിയ പശ്ചിമേഷ്യ”. ഇസ്രയേലിന് ചുറ്റുമുള്ള രാജ്യങ്ങളെ അതിന്റെ സൗഹൃദ വലയത്തിലേക്ക് കൊണ്ടുവരികയും, ഇസ്രയേൽ വിരുദ്ധ ഭരണകൂടങ്ങളെ അട്ടിമറിക്കുകയും ചെയ്യുക എന്നതാണ് ഇതിന്റെ കാതൽ. കഴിഞ്ഞ രണ്ട് ദശാബ്ദങ്ങളിലെ സംഭവങ്ങൾ ഈ പാറ്റേൺ വ്യക്തമാക്കുന്നു:

• ഇറാഖ് (2003): സദ്ദാം ഹുസൈന്റെ കയ്യിൽ മാരകായുധങ്ങൾ (Weapons of Mass Destruction) ഉണ്ടെന്ന് ആരോപിച്ച് ഇറാഖിനെ ആക്രമിച്ച് സദ്ദാമിനെ വധിച്ചു. പിന്നീട് ആ ആരോപണം വ്യാജമാണെന്ന് തെളിഞ്ഞു.
• ലിബിയ (2011): 2003-ൽ ആണവ പദ്ധതി പൂർണ്ണമായും ഉപേക്ഷിച്ച ഗദ്ദാഫിയെ, എട്ട് വർഷങ്ങൾക്ക് ശേഷം ആക്രമിച്ച് കൊലപ്പെടുത്തി.
• സിറിയ: അമേരിക്കൻ-ഇസ്രയേലി താൽപ്പര്യങ്ങൾക്ക് വഴങ്ങാത്ത അസദ് ഭരണകൂടത്തെ ദുർബലപ്പെടുത്താൻ ആഭ്യന്തരയുദ്ധത്തിൽ ഇടപെട്ടു.

ഈ ചരിത്രം മുന്നിലുള്ളതുകൊണ്ടാണ്, ആണവശേഷി ഉപേക്ഷിക്കാൻ ഇറാൻ തയ്യാറാകാത്തത്. അമേരിക്കയെയും ഇസ്രയേലിനെയും പ്രതിരോധിക്കാനുള്ള ഒരേയൊരു മാർഗ്ഗം ആണവശേഷിയാണെന്ന് ഇറാൻ തിരിച്ചറിയുന്നു. ആണവായുധമുള്ള ഉത്തര കൊറിയയോട് അമേരിക്ക “സംവാദത്തിലൂടെ” മാത്രം പ്രതികരിക്കുന്നതും ഇതിന് ഉദാഹരണമാണ്.

മാറുന്ന ഇന്ത്യയുടെ നിലപാട്

പരമ്പരാഗതമായി പലസ്തീൻ ജനതയ്ക്ക് പിന്തുണ നൽകിയിരുന്ന ഇന്ത്യയുടെ വിദേശനയത്തിൽ സമീപകാലത്തായി വലിയ മാറ്റം പ്രകടമാണ്. ചബഹർ തുറമുഖ വികസനം പോലുള്ള തന്ത്രപരമായ ബന്ധങ്ങൾ ഇറാനുമായി നിലനിർത്തുമ്പോഴും, ഇസ്രയേലിന്റെ ആക്രമണങ്ങളെ അപലപിക്കാൻ ഇന്ത്യ തയ്യാറായിട്ടില്ല. 2017-ൽ പ്രധാനമന്ത്രി നരേന്ദ്ര മോദി നടത്തിയ ചരിത്രപരമായ ഇസ്രയേൽ സന്ദർശനവും, യുഎന്നിലെ പലസ്തീൻ പ്രമേയങ്ങളിൽ നിന്ന് ഇന്ത്യ വിട്ടുനിൽക്കുന്നതും ഈ നയതന്ത്രപരമായ മാറ്റത്തെയാണ് സൂചിപ്പിക്കുന്നത്. 55,000-ത്തിലധികം പലസ്തീനികളുടെ മരണത്തിന് കാരണമായ ഇസ്രയേലിനെതിരെ ശക്തമായ നിലപാട് എടുക്കാത്തത്, ഇന്ത്യയുടെ പരമ്പരാഗത ചേരിചേരാ നയത്തിൽ നിന്നുള്ള വ്യതിചലനമായാണ് വിലയിരുത്തപ്പെടുന്നത്.

ആണവശേഷിയും ഇരട്ടത്താപ്പും

ഇറാൻ ആണവായുധം നിർമ്മിക്കുന്നു എന്ന ആശങ്കയാണ് ഇസ്രയേലിന്റെ ആക്രമണങ്ങൾക്ക് പ്രധാന കാരണമായി പറയുന്നത്. എന്നാൽ, ഇസ്രയേൽ തന്നെ 80-ൽ അധികം ആണവായുധങ്ങൾ കൈവശം വെക്കുന്ന ഒരു രാജ്യമാണെന്നതാണ് യാഥാർത്ഥ്യം. 1967-ൽ അമേരിക്കയുടെ മൗനാനുവാദത്തോടെ ഫ്രാൻസിന്റെ സഹായത്തോടെയാണ് ഇസ്രയേൽ രഹസ്യമായി ആണവശേഷി കൈവരിച്ചത്.

യുദ്ധത്തിന്റെ രാഷ്ട്രീയം

“ഇത് യുദ്ധങ്ങളുടെ കാലമല്ല, സമാധാനത്തിന്റെ കാലമാണ്” എന്ന് ലോകവേദികളിൽ പ്രസംഗിക്കുമ്പോഴും, ഇസ്രയേലിന്റെ ആക്രമണങ്ങളെ അമേരിക്ക പ്രശംസിക്കുകയും ഇറാനെതിരെ നിലപാടെടുക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. അതേസമയം, സൗദി അറേബ്യ പോലുള്ള രാജ്യങ്ങൾ ഇറാനെ “സഹോദര രാഷ്ട്രം” എന്ന് വിശേഷിപ്പിച്ച് യുദ്ധം അവസാനിപ്പിക്കാൻ ആവശ്യപ്പെടുന്നത് പശ്ചിമേഷ്യയിലെ മാറുന്ന സമവാക്യങ്ങളെയാണ് കാണിക്കുന്നത്. ഈ വലിയ രാഷ്ട്രീയ പുനർരൂപീകരണത്തിന്റെ ഭാഗമായാണ് നിലവിലെ സംഘർഷങ്ങൾ. എന്നാൽ, ഈ അധികാര വടംവലികളുടെയെല്ലാം യഥാർത്ഥ വില നൽകേണ്ടി വരുന്നത് ആ മണ്ണിലെ സാധാരണക്കാരായ മനുഷ്യരാണ്.